Κρατάς
τη μάσκα
με το πρόσωπό σου.
Στηρίζεσαι στο δεκανίκι
ενός φαιδρού συμβιβασμού
— όμως τα πόδια σου
εξέχουν πάντα
από την κόκκινη μπανιέρα.

Τα σύνδρομα της εγκατάλειψης.
Το αδύναμο πουλί
έτοιμο να σπάσει.
Η αγωνία
μην κλειδώσουν ξαφνικά οι αγκαλιές
και μείνεις
άδειος
από καύσιμη αγάπη.

Τον κοιτώ.
Είναι ενοχλητικά όμορφος
μέσα στο πράσινο μπλουζάκι.
Στο βλέμμα του
η συμμετρία
σπαρακτική!