Δεν ξέρουμε τίνος
ούτε κι από πού έρχεται.
Ίσως και να το ξεχάσαμε.

Καμιά φορά νιώθουμε
σαν μια μαριονέτα
που τις έκοψαν τις κλωστές
κι αναδεύει στο κενό,
μόλις την στηρίζει
κάποιος λόγος
που αναιρείται απ’ την ελάχιστη ταραχή.

Μα μερικές φορές το κενό
αποκτά την πυκνότητα ενός σώματος
που θα επωμιστεί το λόγο, θα τον στηρίζει
όπως το πρώτο δένδρο
στηρίζει το πρώτο φρούτο
κι επίσης το πρώτο πουλί.

Και τότε δεν είμαστε πια μαριονέττες.