Αστέρι στο ύπαιθρο αναμονή
Μοναχοί μας
Μελαγχολικό πνεύμα κατοικεί την ψυχή
Λείπει η σελήνη από τον ουρανό
Χάνει η φωνή του ανθρώπου
Τη μυρωδιά της

Πέφτει απ’ το στερέωμα το αστέρι
Ρυτιδώνει την ψυχή
Τη φωνή μας
Όμως η μοναξιά τέρπεται
Οδηγεί κύματα την ηδονή
Στ’ ανοιχτά της ύπαρξης
Στα ενδόμυχα
Της μελλούμενης σιωπηλής ζωής.