Κάτω στον κήπο
ανάμεσα στην ρουνική αλφάβητο φυτών
το διατονικό κράξιμο περιστεριών
μου λέει για το υπέρτατο μεγαλείο να πετάς.
Και στην άσχημη διάθεση που ήμουν
είπα: Ώστε αυτό όλο είναι η ζωή!
Ένας ασύνδετος ήχος που χάνεται
για πάντα! Ώστε οι ιδέες μου δεν είναι
παρά κρίκοι αλυσίδας, λεκέδες στο μυαλό.
Μια ακόμη μέρα θα μου αφήσει τις φωτογραφίες της
για το λεύκωμα μιας στιγμιαίας πραγματικότητας.