Τρέχει το γάργαρο νερό της οικουμένης
Με ταπεινό ρυθμό
Και βήμα γαλανόλευκο.

Προσέχει η ακοή μας
Στα μελαγχολικά παράθυρα
Εγκαταλελειμένη,
Και βάνει την επιθυμία της
Βαθιά μες στ’ ακρογιάλι
Της αναπνοής.

Δροσιά της φύσης,
Ήμερο κλίμα
Όπου γροικιέται ο οιωνός
Της μακαριότητας·
Εκεί θέλω να πλαγιάσω
Το ατίθασό μου είναι,
Πόθος κι ελπίδα,
Κι ας ξυπνήσει φτερωτή
Η αύρα,
Που ανασαίνει γι’ άλλη γη
Και πεταλουδίζει εμπρός μου
Σαγηνευτική!