Τα σπίτια μας σαλπάρουνε
στου κόσμου τους ωκεανούς,
πλησίστια ενυδρεία.
Μπλεγμένα στις αντένες τους
λογής-λογής φορτία.
Όλα τα σίριαλ τα τερπνά
που μας διασκεδάζουν.
Όλα τα νέα τα φοβερά
που μας αναταράζουν.
Αίματα, πόλεμοι, ορφανά...
συνηθισμένα, απανωτά,
πράγματα καθημερινά
δείγματα αλληλοσπαραγμού
τεκμήρια του πολιτισμού,
που μελωδούν κι ουρλιάζουν.
Κι αχ πώς στοιβάζονται όλα αυτά,
πάνω στου κόσμου την καρδιά,
σε πολιτείες ολόφωτες
κι οι στέγες δεν βουλιάζουν;