Ο Γανυμήδης ο μικρός, ο γιος της Καλλιρρόης,
κάτοικος του πηλού δυο χιλιάδες χρόνια τώρα
στενεμένος τον τελευταίο καιρό απ’ τη σιωπή
και το ψημένο κορμί του
ένα Σαββάτο βράδυ μία Κυριακή πρωί
κατέβηκε απ’ το βάθρο του
κάνοντας θρύψαλα το πεντακάθαρο
προστατευτικό κρύσταλλο
και πήρε τους δρόμους.
η άνοιξη μοσχοβόλαγε –γειτόνισσα του θανάτου...
Στο πρώτο στενό τον πήραν από πίσω
όμορφοι έφηβοι με δύσκολες
αμετάφραστες κουβέντες.
Χώθηκε τρέχοντας στα γνώριμα στενά
και πλάγιασε στα σκαλοπάτια του ηφαιστείου.
Ο ηλεκτρικός ταξίδευε οληνύχτα την πολιτεία
εγκλωβισμένο εκκρεμές.
Τα χαράματα τράβηξε
κατά το ρημοκλήσι των Αγίων Αποστόλων
άναψε ένα ένα τα μανουάλια και τις λαμπάδες
φόρεσε τα χρυσά άμφια
έριξε καρβουνάκι στο άνεργο θυμιατό
και λειτούργησε.
Ύστερα γύρισε τρέχοντας
στην αγκαλιά του θεού-πατέρα του.
Ακόμα και σήμερα θα τον δείτε
να στέκει στο βάθρο του
γαληνεμένος ήρεμος
φορώντας το πιο γλυκό χαμόγελο
στα ονειρεμένα χείλη
μέχρι την άλλη Κυριακή
μέχρι τον άλλον αιώνα.