Ξέρεις, μοιάζω μ’ ένα συντριβάνι
μια γραμμή τσιμέντου στην ακτή
ένα ασβεστωμένο σπίτι στο νησί
ή μια μαύρη πόλη δίχως τέλος

Ξέρεις, μοιάζω μ’ ένα μπλε καπέλλο
κάτι σαν κορδόνι παπουτσιού
ένα μεσημέρι, ένα παγωτό
ένα ουράνιο τόξο δίχως βέλος

Είμαι κύμα, είμαι σύννεφο
είμαι δέρμα μελαμψό
σώμα που `μεινε ανύμφευτο
σώμα που `μεινε λειψό

Είμαι ό,τι δεν ανέχομαι
ό, τι πιο βαθειά μισώ
ό, τι δίνω κι ό,τι δέχομαι
κι ό,τι πάντα σου χρωστώ

Είμαι όλα αυτά που έχασα
στου αιώνα το μισό
είμαι όλα αυτά που ξέχασα
κι όμως πάντα σ’ αγαπώ

Ξέρεις μοιάζω μ’ ένα πορτοκάλι
μια πυγολαμπίδα, ένα κερί
ένα πανδοχείο, μια μικρή πανσιόν
ένα φράγμα λίμνης ραγισμένο

Ξέρεις όταν η ζωή κοιτάζει
μια ζωντανεμένη μουσική
νιώθω σαν το ψάρι, σαν μικρό σκυλί
σα μωρό στον ύπνο βυθισμένο

Είμαι μια σταγόνα ασύμμετρη
κύκλος άσπρων λουλουδιών
λάμψη πρώιμη, ανύποπτη
σε μια πόλη σκουπιδιών

Είμαι ένα φεγγάρι κάλπικο
σε καθρέφτισμα υγρό
στο φιλί σου στέμμα άλικο
ένα σίγμα σου θολό

Είμαι όλα αυτά που έχασα
στου αιώνα το μισό
είμαι όλα αυτά που ξέχασα
κι όπως πάντα σ’ αγαπώ