Ζυγώνεις μ’ αναφυλλητά
Ραχήλ, Μαρία, Σάρα
χίλια πρόσωπα, καθρέφτες
οι απρόσωποι σου φταίχτες
ουρλιαχτά στης μέρας μου την αύρα

Ω, αχόρταγη μου μνήμη
στου απείρου το καμίνι
σάρκα μελαμψή, φτωχή μου σάρκα

Αγγελοι, γυμνοί, μετανοιωμένοι
στη Συγγρού, στου Φιξ, στη Μενεμένη
μηχανοδηγοί, αφιονισμένοι στο ταξίδι μου
η αιώνια τους φλόγα μένει
νηστική, βραχνή, μαστιγωμένη
ώριμη, υγρή, συντονισμένη, στα βραχέα μου

ΑΕΟ στα φωνήεντα βουλιάζω
ΑΕΟ μοναξιά μου σ’ αγκαλιάζω
ΑΕΟ Δέσποινα μου ωριμάζω
ΑΕΟ κι όμως σαν παιδί τρομάζω

Προφταίνω να σου ‘ξηγηθώ
γυναίκα Αρετούσα
από πάντα σ’ αγαπούσα
σαν την πρόστυχη σου Μούσα
σαν την πιο φιλήδονη φιγούρα

Μεσ’ απ’ την κρυφή σου αξία
πήρε τ’ όνειρο ουσία
απ’ τον πάγο στης φωτιάς τη βία

Μια φτερούγα, αιώνες τρομαγμένη
σκέπασε μια πόλη ζαλισμένη
στα παράσιτα της στριμωγμένη, καθημερινή
μακριά, λοξά παραπατώντας
γερανοί θα ‘ρθούν ακροβατώντας
κι είμαι έτοιμος να βρω πετώντας
την αγάπη σου

ΑΕΟ στα φωνήεντα βουλιάζω
ΑΕΟ μοναξιά μου σ’ αγκαλιάζω
ΑΕΟ Δέσποινα μου ωριμάζω
ΑΕΟ κι όμως σαν παιδί τρομάζω