Το βλέμμα του ανθρώπου
χώρα μοναξιάς και γοητείας
πράματα θεάματα φαντάσματα
συγκρατεί
αφαιρεί στην ομίχλη του
από το πλάνεμα που καταστρέφει
τα υπάρχοντα.

Όταν οι μορφές είναι εικόνες
άφοβα απχωρίζονται της ζωής
γέρνουν προς την ατάραχη μοίρα τους
πέφτοντας γλαφυρά
στην καθαρή λίμνη του ματιού.

Ό,τι αγαθό στον κόσμο
θέλει φιλήσει μια φορά
τον πηγαίο αιθέρα
κι ασπαστεί το σπλαχνικό φως
της καθαυτής γαλήνης,
στερνά λιποθυμεί,
στον αδιάφθορο καθρέφτη μπροστά
μια παρουσία αναπνοής
θολώνει στιλπνήν επιφάνεια.