Τώρα το κλάμα
ανατριχιάει μέσ’ στις ρίζες του
και το παιδί
καθώς κι ο ήρωας κοντά του
απ’ το μεθύσι τους γελάνε.
Δάκρυα από δάκρυα η θάλασσα
πιότερο η γλώσσα αλμυρίζει.
Γύπας ο άνθρωπος.
Γύπας κι ο γύπας.
Βλέπει τους βιασμούς
το κίνητρο της γέννας
- δεν έχει κόρη φαίνεται
να κλάψει ο πρωτομάστορας -
η μοίρα είναι φτιαχτή
και θα περάσει λέει.