Καλύπτουσα τα κύματα του δοριάλωτου
χωριού με το κόκκινό της φόρεμα
πρώτα μικρή κ’ έπειτα μεγάλη
ανεβαίνει στην κορυφή του πύργου
και πιάνει τα σύννεφα
και τα συνθλίβει
επί του στήθους της.
Ίσως ποτέ να μην υπήρξε μεγαλύτερος καημός
απ’ τον δικό της.
Ίσως ποτέ να μην έπεσαν ψίθυροι πιο πεπυρακτωμένοι
στην επιφάνεια ενός προσώπου.
Ίσως ποτέ δεν εξετέθη στην κατανόηση ανθρώπου έκθεσις πιο εκτεταμένη
έκθεσις πιο ποικίλη πιο περιεκτική από την ιστορία που λεν τα νέφη αυτής της εξομολογήσεως.
Εδώ κι εκεί τα κόβουν λαιμητόμοι
Θερμές σταγόνες πέφτουνε στην γη.
Ο γήλοφος που σχηματίσθηκε στο κυριότερο σημείο
της πτώσεως
φουσκώνει και ανεβαίνει ακόμη
κανείς δασμός δεν είναι βαρύτερος από μια τέτοια σταγόνα Κανένα διαμάντι πιο βαρύ
κανείς μνηστήρ πιο πλήρης πάθους.
Στιλπνά τα κράσπεδα του λόφου και γυαλίζουνε στον ήλιο Στην κορυφή του περιμένει μια λεκάνη
είναι γιομάτη ως επάνω
κι απ’ τα νερά της αναδύεται μια πολύ μικρή
παιδίσκη ωραιοτάτη
ελπίδα μας αυριανή.