Σπαρμένος σ’ έναν τόπο
φυτεμένο κόκαλα και ποτισμένο αίμα,
άπλωσα ρίζες και κλωνιά
κι αγκάλιασα μια θάλασσα πλατιά,
με ολοκάθαρα και γαλανά νερά.
Άπλωσα ρίζες και κλωνιά
και σκέπασα κάμπους και τρανά βουνά,
ίσα με `κει τον ουρανό ψηλά.
Άπλωσα ρίζες και κλωνιά κι αγάπησα τρελά,
εγώ, ο Ελληνισμός,
έναν τόπο λουσμένο στο φως
και μια απέραντη πατρίδα στέρεη
στημένη πάνω στις φωτακτινες της δημιουργίας.
όσο ο ουρανός κι όλοι οι ουρανοί μαζί, τόσο αγάπησα πολύ
μια πατρίδα αστείρευτη, μαρτυρική κι αληθινή,
κτισμένη με τα φωτολίθαρα του σεβασμού της μοναδικότητας του προσώπου.
Μα, από το είκοσι δύο και μετά, μαράζωσα.
Μιζέρεψα μέσα στον ελλαδισμό μας.
Ωστόσο, ό,τι κι αν έχω πάθει,
Πάντα θα βγάζω άνθη.