Θα ζούσα την κάθε στιγμή για χάρη σου,
θα λάτρευα το αεράκι που σε δροσίζει και
θα `κανα σκιά με τα χέρια μου να ξαποστάσεις
τα μεσημέρια του καλοκαιριού.

Είμαστε μια σκέψη στο άπειρο
μια βαρκάδα κάτω απ’ το φως της σελήνης
είμαστε μόνοι μας
χαμένοι
με χαλασμένη πυξίδα.

Θα ζούσα στην άκρη του ονείρου σου
και εσύ κατάλαβες
στην άκρη του κόσμου
από τότε έχω να σε δω.