Είναι η εποχή που οι ποιητές γράφουνε φλύαρες ωδές
ξεψειρίζοντας της άρχουσας τάξης το μουνί
είναι η εποχή που το παίζουνε καλοί
ποζάροντας με Πλάτωνα και μεταφυσική
κρατώντας το ρυθμό πάνω στα τούμπανα
γράφοντας ποιηματάκια για ψιψίνες και γατάκια
την τεμπελιά εξασφαλίζοντας γι’ αυτούς έχοντας δούλους
το παίζουνε καλά παιδιά υμνολογώντας τη δουλειά
κι ανθολογίες κάνουνε ζαρώνοντας τα φρύδια
και για τον πόνο του ανθρώπου νοιάζονται πολύ
μα μέσα στα ποιήματα δεν αναφέρουν πουθενά τον εκμεταλλευτή
το παίζουν θυμωμένοι τάχατες πολύ
γιατί δε γράψανε γι’ αυτούς στο Βήμα κριτική
σαν μουτρωμένα μένουν κοριτσάκια
μέχρι να’ ρθεί με το φτερό της η κυρία Κατεστημένου
να τους χαϊδέψει το μιμί μ’ ένα βραβείο
μια χορηγία εις την αλλοδαπή όπου θα γράψουνε ποιήματα
σπουδαία εκεί
για το τι φάγανε το βράδυ τι το πρωί
για το αν γαμήσαν την ποιήτρια Λιλή
για το αν τραβήξαν μαλακία το πρωί
καθώς ξυπνήσαν από λήθαργο βαθύ.