Ο Λαοκόων καταβάς πρωί από την Τροίαν,
εις της θαλάσσης τον θεόν προσέφερε θυσίαν
από την Τένεδος δυάς δρακόντων φρικτοτάτων
εφέρετο, δεινόν ιδείν! Επάνω των κυμάτων.

Φεύγει με τρόμον ο λαός οι δράκοντες ταχέως
ελίσσονται και προχωρούν εμπρός του ιερέως
τους δύο νέους του υιούς αρπάζουν κατά πρώτον,
ενώ δε συστρεφόμενοι οξύν εκπέμπουν κρότον,
με τους οδόντας τους κεντούν, τους θλίβουν με τας σπείρας.
ο Λαοκόων αρωγός ορμά μ’ ενόπλους χείρας...
ο δυστυχής! τα τέρατα να πλήξει δεν προφθάνει,
Περιτυλίσσουν και αυτόν εν φοβερά πλεκτάνει.
Κυκλώνουν δις τη μέσην του και δις τον τράχηλόν του,
Διπλασιάζουν τα δεσμά. η γαύρη κεφαλή των
υψόνετο και ήτον
υπέρ το μέτωπόν του,
αφρός δε δηλητηριος απανταχόθεν κ’ αίμα
εμόλυνε το ιερόν της κεφαλής του στέμμα.
τους δύο του βραχίονας ο δυστυχής τανύων
τους κρίκους των θηρίων
Ζητεί ν’ απομακρύνει,
Και με κραυγάς την πλησμονήν των οδυνών εκχύνει.