Τώρα που χαμοκέρασα μοσχοβολάν στη φτέρη,
που ανοίγει τ’ άνθη η μυγδαλιά,
που κρυφοσμίγουν τα πουλιά
και παίζουν ταίρι, ταίρι.

Τώρα πού ντύθηκεν η γη νυφιάτικο στολίδι -
αχ ναι! - Και η θάλασσα χρυσή
λαμποκοπάει, πού πας εσύ
στο θλιβερό ταξίδι;

Χύσε ψυχή, μια δέηση στους ουρανούς και στάσου
και μη στο μαύρο χώμα, μη
αφήνεις τ’ όμορφο κορμί
και τα ξανθά μαλλιά σου.

Ψυχή! Με αφήνεις έρημο, ψυχή λαχταρισμένη!
Δέτε πώς κλαίγω, πώς πονώ,
άγγελοι πού στον ουρανό
την πάτε δειλιασμένη!

Κρατήστε, αγγέλοι, τα φτερά και αυτή να σταματήσει
σταίς ομορφιαίς των λουλουδιών
και στα παιχνίδια των παιδιών
τα μάτια να γυρίσει,

όχι! Παιχνίδια να μη ιδεί εδώ στον κόσμο κάτου,
μήτε λουλούδια δροσερά!
Ν’ ακούσει μόνον θλιβερά
τραγούδια του θανάτου.