Είσαι η μνήμη μου... εσύ...
αυτή που φέρνει η θάλασσα
κάθε χαραυγή
στις έρημες θαλάμες
του μυαλού μου
μνήμη μου... εσύ..
που μέσα στο δισάκι σου
μαζεύεις και φυλάς
ός α η λογική και ο νους μου
θάβουν και αποποιούνται
τώρα που δύω...
αργά και σταθερά
και οι αναμνήσεις
με αφήνουν και πετάνε
εσύ... να στέκεις πάντα... εκεί...
αστέρι φωτεινό
για να το βλέπω να θυμάμαι
είσαι η μνήμη μου... εσύ...
να μ’ οδηγείς, κάθε μια φορά
που θα ξεχνάω
και ας στέκεις... εκεί...
μνήμη μου... εσύ
στη δική σου άβατη γη...