Εμένα η μάνα μου είχε πρησμένα χέρια
από την κορδέλα του εργοστασίου:
εξήντα καπάκια το λεπτό
και πέντε στόματα στο σπίτι μαζί με το δικό της
έπρεπε να κλείσει.
Δε με έπαιρνε ποτέ αγκαλιά
ανάμεσα στα δωδεκάωρα,
ούτε και φρόντιζε ποτέ τον εαυτό της.
Είχε ξανθά μαλλιά και γαλάζια μάτια,
αλλά το είχε ξεχάσει,
δεν απάτησε ποτέ τον πατέρα μου,
δεν έβγαλε ποτέ φωτογραφία
κι η τελευταία της κουβέντα
ήταν πως με αγαπά.

Χωρέστε, λοιπόν, στις αναμνήσεις σας,
στο κουτί με τις ξεθωριασμένες εικόνες –
εγώ χωράω σε ένα κορμί
κι ας με στενεύει.