Σ’ έλουσε εκείνο τ’ όνειρο με τις μοσκιές του Μάη
κι ας μη σου το εμπιστεύτηκε το πλάνο μυστικό.
Σε πήρε εκείνο τ’ όνειρο καθώς βοριάς ορμάει
και παίρνει τ’ άνθος της μηλιάς πριν δέσει τον καρπό.

Ψηλά σε κάποιον στρόβιλο σ’ ανέμισε τη σκέψη
κι ούτε είδες κι ούτε λόγιασες της γης την ομορφιά.
Και τώρα πo’ `χουν οι πηγές οι μαγικές στερέψει
για ν’ ακουμπήσεις τη ζωή δε βρίσκεται γωνιά.

Απάνω από τα πέλαγα κι απάνω από τα δάσα
αχτίδα ήταν και σύγνεφο και μαύρος κεραυνός.
Μ’ εφτά καρφιά σε κάρφωσε κείνη η φλογάτη ανάσα
κι εφτάχρωμος της ίριδας σε τύλιξε ο κρουνός.

Κι αν ήταν άγγελος λευκός κι αν ήταν μαύρο τέρας
—στη δόξα και στον όλεθρο— να μάθεις μη ζητάς.
Φτάνει που τ’ αξιώθηκες το υπερκόσμιο γέρας
και στη φτωχή παλάμη σου σαν άστρο το κρατάς.