Έμαθα μικρή να κολυμπώ.
Μια μέρα, κάποιος, κάπου, με πέταξε στο νερό.
Δεν είχα σανίδες και βοηθήματα.
Δεν ξέρω πως επιβιώνω.
Είμαι ακόμα στο νερό.
Καμιά φορά, τις μπερδεμένες νύχτες μου, νομίζω ότι γεννήθηκα εδώ.
Κάπου ανάμεσα στην παλίρροια και την αμποτη άρχισα να περπατάω.
Κι είναι ωραία εδώ.
Είσαι ασφαλής εδώ.
Διαρκώς κινούμαστε εδώ.
Δεν είμαι ναυαγός.
Δεν ξεβράστηκα ποτέ και πουθενά.
Ούτε θα σας συναρπάσω με την ιστορία ενός πνιγμού.
Ανασαίνω στο νερό, υπάρχω στην απεραντοσύνη του.
Μ αρέσει να διασκεδάζω στο νερό. Χορεύω καθημερινά.
Ελίσσομαι σε σκιές και φώτα, ανεβάζω παραστάσεις για τα πλοία της γραμμής.
Γράφω και μερικά σημειώματα, όπως αυτό, φτιαγμένα για μπουκάλια.
Ύστερα τ’ αφήνω ελεύθερα.
Είναι ωραία να κολυμπάει έτσι ένα μυαλό. Ελεύθερα.