Δεν είμαι Τούρκος,
όμως κι εγώ πατώ στη Μεσόγειο.

Οι Τούρκοι στα βιβλία είναι αιμοδιψείς,
όμως θαυμάζεις τι προσεκτικά
φέρνουν το ποτηράκι του τσαγιού και το ακουμπούν στα χείλη,
τραγουδούν αμανέδες.

Στη Γερμανία
είναι μειονότητα,
ζουν σε άλλο κόσμο, πολύχρωμο,
έχουν δικά τους παιδιά,
βλέμμα στραμμένο νοτιοανατολικά.
Υπάρχουν και αλκοολικοί αλλόπιστοι
που εξόκειλαν στην μπίρα:
λαθρεπιβάτες στις υπερταχείες κρατιούνται απ’ τις χειρολαβές
ισορροπούν ανάμεσα σε δυο πατρίδες, τρέχουν
τα μάτια το σάλιο τους
φτύνοντας μεθυσμένες συλλαβές.
Τα βράδια τραγουδούν αμανέδες,
με νανουρίζουν στον κάτω όροφο.

Υπάρχει μια μικρή Ιστανμπούλ εδώ πιο πέρα.
Όταν χιονίζει,
τσουγκρίζουν ο ραγιάς και ο αγαρηνός ρακή,
γυναίκες μπαινοβγαίνουν με δεμένο στόμα
και τους τρατάρουν ζαχαρωτά,
ενώ στην Άγκυρα και την Αθήνα πλήθη διαδηλώνουν

δημοκρατικά και οργισμένα.