Οι μεγάλοι έχουνε δουλειές να κάμουν.
Στις τσέπες ρούμπλια.
Ο έρωτας;
Εντάξει!
Για ένα `κατοσταρικάκι.
Εγώ
άστεγος
με τις χερούκλες μου
χωμένες στις τρύπιες
τσέπες μου
σεργιάνιζα -να κάτι μάτια.
Νύχτα.
Βάζετε το καλύτερο κουστούμι σας.

Την ψυχούλα σας πάτε να ξεκουράστε
με τις γυναίκες σας κι άλλοι με καμιά χήρα.
Εμένα
μ’ έπνιγε η Μόσχα σφίγγοντάς με
μέσ’ στο δακτύλιο των ατέλειωτων βουλεβάρτων
τικ-τακ
οι γκόμενες
καρδιές κι ωρολογάκια.
Στο κρεβάτι της αγάπης το γλεντάνε οι εραστές.

Εγώ
το άγριο χτυποκάρδι της πρωτεύουσας
το `πιανα
ξαπλωμένος στην πλατεία των Παθών.
Διάπλατα,
-σα να βγήκε όλη έξω-
ανοίγω την καρδιά μου στον ήλιο και στις
γούρνες.
Ελάτε όλα τα πάθη!
Όσες αγάπες προσέλθετε!
Από σήμερα την καρδιά μου αδύνατο να την κυβερνήσω.

Ξέρω των άλλων οι καρδιές πού βρίσκονται –
στο στέρνο και ποιος δεν το ξέρει;
Αλλά η δική μου ζουρλάθηκε ανατομία.
Όλος καρδιά –
και πού δε βροντάει;
Ω, πόσες εποχές της άνοιξης
έστω μόνο αυτές
στα 20 μου φλογισμένα χρόνια
τρυπώσανε μέσα!
Αβάσταχτο νιώθω το ανεξόδιαστο βάρος τους.
Ασήκωτο και όχι τώρα
για τα ποιήματα –
με όλη τη σημασία της λέξεως.