Τα παραπλέω τα νησιά, όλο τα παραπλέω
-παράξενο θαρρείς και δεν τ’ αγάπησα όσο θα `πρεπε
Μα τι τα θες, είν’ οι καιροί θολοί και τα λυχνάρια λίγα
κορμιά ποτάμια να σου στέκονται
φύλλα ν’ ανοίγουν στην ημέρα
με μύρα και μ’ ανασασμούς καταμεσής στον ήλιο
Καταραμένο κι ανελέητο ταξίδι από παρακαμπτήριες
στην άλλη όχθη του καθρέφτη, στην περιπέτεια της λησμονιάς
στο άμα και στο θάμα, στα ωριμότερα τοπία μας
στο πότε και στο χτες, στις φλύαρες πτυχές της σιωπής σου
στα καθημερινά, μικρά, χαριτωμένα εγκλήματά τους
στην πρόδηλη αναγκαία συνωμοσία
-έστω κι έτσι
λοιπόν, ας είναι κι έτσι, ας μην πιστεύω
πια στα παραμύθια, μα όλο ας λέω
επίμονες μεγάλες ιστορίες για τα σπίτια που μας σύλησαν.