Η κούκλα δεν πονά,
το παιδί πονά.

Η κούκλα έχει μπαταρίες,
το παιδί φωνές.

Όταν τελειώσουν οι μπαταρίες,
το παιδί θέλει μια αγκαλιά για να σωπάσει.

Η κούκλα κοιμάται όλο το απόγευμα στον καναπέ,
περιμένει να τη θυμηθεί το παιδί·
όμως εκείνο πιπιλίζει το δάχτυλό του
και θέλει κι άλλα παραμύθια.

Η κούκλα σκέφτεται
τη νύχτα να αυτοκτονήσει
τραβώντας τις φωνητικές χορδές του μωρού που
εγκυμονεί, γιατί
η τελευταία της ελπίδα είναι η ανακύκλωση.

Το παιδί το νιώθει
και φωνάζει στον ύπνο του
σαν το κοράκι.