Τέκν’ αδελφά κρατεί το μνήμα
η μοίρα έκοψε το νήμα
της τρυφεράς των ηλικίας.
Και εις το χώμα αδελφωμένα
κοιμώνται, ρόδα ποτισμένα
μόλις την δρόσον της πρωίας.

Μόνο η σαρξ εδώ κοιμάται
με τους αγγέλους σεις πετάτε,
ω παραδείσου χρυσαλλίδες!
αλλ’ εις το μνήμα το μοιραίον
θάπτοντ’ οι πόθοι των γονέων
κ’ αι μειδιώται πριν ελπίδες.