Η νύχτα θάμπωσε κάθε γωνίτσα κι άκρια
σ’ όλη την πόλη, στην ακρολιμνιά
κι άρχισαν απ’ τον ουρανό να πέφτουν δάκρυα,
γύρω ψυχή δε φαίνεται καμιά.

Κι εγώ, στη διάθεση του σκότους αφημένη
με τ’ όνειρου και της αγάπης τα φτερά,
νιώθω πως είμαι για τον έρωτα πλασμένη
για την κρυφή που πρόσμενες χαρά.

Έλα πριν η βροχή ξεπλύνει τ’ όνειρό μου,
τ’ αχνάρια σου θα σβήσουνε στη γη,
έλα και σίμωσε κοντά μου, στο πλευρό μου,
κι αμαρτωλούς ας μας ξυπνήσουν την αυγή.