Ψηλά το κυπαρίσσι,

που έδιωχνε τους νεκρούς μου

λάφυρο της περιστεράς.


Κι ο τοξότης,

ωραίος που διάβαινε το περιβόλι

σημαδεύοντας στο χώμα

σκιές που ξέφευγαν από τις φυλλωσιές

και κάποτε σε ταραχή

της σαύρας τη λιγοθυμιά

ή σε μεγάλο φόβο

το κακό της όχεντρας

καύκαλο της χελώνας

κρύβοντας το ριζικό βαθιά μέσα στα χόρτα.


΄Ω κι άλλα λόγια!


Που θάλεγαν τα χείλια

τανύοντας το στέρνο του ως την κορφή,

κει που σωνόταν η ψυχή

με τα πουλιά γιορτάζοντας.


Κι έργα, όχι της ηδονής

αλλά των γυμνών του οστών η εντέλεια

κει που το βέλος σπαράζοντας θα κάρφωνε

χέρια, όχι της πληρωμής,

αλλά στα πυκνά του μαλλιά μέσα πλάθοντας

από τους καιρούς αδαπάνητη φλόγα!