I
Να γινόταν κάποτε μια επανάσταση –
όχι για τον κάθετο ήλιο του ισημερινού,
την απότομη Ινδική Θάλασσα,
τους στεγνούς αμμόλοφους που αχνίζουν.
Εδώ που αναπαύεται ο τοίχος
του κοιμητηρίου των Μωαμεθανών
και απορεί ο γιος μου παίζοντας
στη βεράντα με τους φοίνικες.
Εκεί που εκτυλίσσεται το πυκνό βλέμμα σου:
Άλλοτε βυθισμένο στο αναπάντεχο
της ασύμμετρης θάλασσας,
άλλοτε ανορυγμένο στα κύματα
της μετακινούμενης αμμουδιάς,
άλλοτε δολοφονημένο τελεσίδικα
απ’ το εναλλασσόμενο απόσπασμα –
που είναι πληγιασμένα κουρέλια,
που είναι σαπισμένα σώματα,
που είναι άναρθρη σιωπή.

II
Να γινόταν κάποτε μια επανάσταση –
όχι μονάχα για τους αναρίθμητους
που βαδίζουν και χωρίς πόδια,
δείχνουν απρόσωπα το κενό
και με φαγωμένα δάχτυλα
μια επανάσταση για μένα, εννοώ:
Να με αναπαύσει –
να μου υπεξαιρέσει τις κυκλικές νύχτες
του αίματος,
τότε που σφαγιάζουν το σπίτι μας
οἱ καμπάνες
σφραγίζουν οι καμπάνες την κάμαρά μου,
με πολιορκούν και ωρύονται:
Μην αναπαύεσαι,
έχεις πρόσωπο και φωνή
μην αναπαύεσαι.

III
Να γινόταν κάποτε μια επανάσταση,
αλλά μια επανάσταση διαφορετική –
ν’ αρχίσει και να μην τελειώσει
ή να τελειώσει όπως ένα ποίημα,
όπως η τροπική βροχή.
Μια επανάσταση αληθινά
διαφορετική: Για τη χαμένη
αθωότητα.