Εἶδε ὁ Χάρος ποτέ, στὴν ἄγρια πάλη
ποῦ κάτου ἐδῶ μὲ κάθε πλάσμα κάνει,
εἶδε νίκη κἀμμία τέτοιο νὰ βάλῃ
λουλοῦδι ὡραῖο στὸ μαῦρο του στεφάνι;

Τι καρτερεῖ; Στῆς ὑποψίας τὴ ζάλη
βαστάει ψηλὰ τὸ ἀλύπητο δρεπάνι,
θωρῶντας ὅτι ἀπὸ τὰ πρῶτα κάλλη
τὸ θῦμα τῆς ὀργῆς του ἕνα δὲ χάνει.

Ἄχ! ἡ Ζωὴ στὸ λείψανο θλιμμένη
τὸν ἴσκιο της τοῦ κάκου ἁπλόνει ἀκόμα,
καὶ μία παρηγοριὰ τώρα τῆς μένει·

μ’ ἀγάπη σκύφτει ἐκεῖ κοντὰ στὸ στρῶμα
νεογέννητου παιδιοῦ, καὶ δὲ χορταίνει
χίλιαις φοραὶς νὰ τοῦ φιλῇ τὸ στόμα.