Βεβαιωθείτε κύριε, ότι το χέρι που έσφιγγε
Με τόση δύναμη την άμμο, ήτανε της Μαρίας.
Δεν Ξαίρω ωστόσο αν η καρέκλα κάτω από το φως
Υπάρχει στη δική μου μνήμη ή στη δική σας.
Απ’ τον εξώστη βλέπαμε μαζί τη θάλασσα.
Άδεια τα σπίτια από ψυχές.
Η άνοιξη είταν έρημη.
Ακόμα βλέπαμε και τη Μαρία
Άσπρη, με την ομπρέλλα της για να σκεπάζει τη γυμνότητα
23χρόνια.

Βεβαιωθείτε ακόμα πως το ποίημα που διαβάζετε,
Το γράφω τώρα που είστε εδώ κοιτάζοντας
Απ’ το παράθυρο τον ήλιο. Ανήκει στη Μαρία.
Δεν έχει σημασία 3αν σεις πρώτος μιλήσατε
Σ’ αυτό το πρόσωπο μετά από τη σιωπή
Και κατεβήκατε τη σκάλα ανήσυχος.
Η εικόνα δεν αλλάζει.
Απ’ τον εξώστη βλέπαμε μαζί τη θάλασσα.
Εγώ κι εσείς εδώ. Πιο πέρα είταν το χέρι που έσφιγγε
Με τόση δύναμη την άμμο –αυτό
Που φως ονόμασα.

Γιατί όσο φως υπάρχει μες το ποίημα
Δεν είναι όπως νομίζετε της άνοιξης,
Μα της ψυχής που τώρα ντύνει τη γυμνή Μαρία.