Δεν ήταν σύμβολο του Παλαμά.

Δεν είχε εξωτερική ψυχή,

όπως οι Γίγαντες στα παραμύθια,

για να την κρύψουμε.

Ένα συνηθισμένο δέντρο ήταν

δίπλα σε μια ξερολιθιά.

Εμείς τη θεωρούσαμε αθάνατη,

γιατί οι ζωές μας είχαν άλλο μέγεθος,

όπως φανέρωνε το κορδωμένο της φολιδωτό κορμί.

Μα τίποτα δεν είναι να υπολογίζεις

ακόμη και στων δέντρων τις ζωές.

Έφαγε την καρδιά της

ένα μικρό κοκκινωπό σκαθάρι

με ρύγχος, η ισχύς του.

Και ο αέρας, φίλος παλιός, μαζί βουίζανε,

της φέρθηκε προδοτικά·

ευνόησε το τιποτένιο πλάσμα

λόγω φτερών.

Τον ίδιο χρόνο κι ο έρωτάς μας·

εμείς τον θεωρούσαμε αθάνατο·

του `φαγε την καρδιά

μια τιποτένια κόκκινη στιγμή.