Ας προσποιηθούμε πως ουδέποτε συνέβη.
Το καλοκαίρι με τις ερεθιστικές του λεπτομέρειες.
Τα πεινασμένα στόματα των άστρων στο κρεβάτι μας.
Ο όρκος σου στη λακουβίτσα του λαιμού μου.
Ας υποκριθούμε ακόμα
πως δεν ξεπρόβαλες συνέχεια μπροστά μου
στο ολόφωτο νησί
στη ντουλάπα του ξενοδοχείου,
πίσω από τις κολώνες στα στενά καντούνια
ή καλύτερα ας αποδώσουμε αυτές τις ξαφνικές σου εμφανίσεις
στην κεκτημένη ταχύτητα
που έχουν οι στιγμές
που ενώ τις στραγγαλίζεις
συνεχίζουν ακέφαλες να περπατούν
στάζοντας αίμα.
Ναι, ας προσποιηθούμε.
Πως δεν ήταν αυτή η εκδρομή
που είχαμε σχεδιάσει από καιρό μαζί να πάμε.

Γιατί πίσω από κάθε ζωντανή εκδρομή
υπάρχει η δίδυμή της.
Η εκδρομή που δε θα κάνουμε ποτέ.