Ο θείος μου ο Γιώργος

όταν γύριζε από την εξορία

μ’ έπαιρνε από το χέρι

και μου μιλούσε για τους ποιητές

που σήμερα κανείς δεν τους θυμάται

και είναι πιο λησμονημένοι απ’ τους εξόριστους

και τους αγίους στης μητέρας μου το εικονοστάσι.


΄Ω Ανθία

με τα σφυρίγματα του Σατανά

και τους αλήτες σου

Πορφύρα με τα δάκρυα των πραγμάτων

ώ εξορία παντοτινή κι αλύτρωτη

μνήμη ανελεήμονη της Ομορφιάς

σαν τα γυαλιά της φυλακής

τ’ αγκαθερά συρματοπλέγματα

στις ξέρες του Αιγαίου.