Πιο πολύ μισώ τη Χιονάτη,
γιατί `ναι ολόλευκη –
τη μοίρα της.

Στα μαύρα δάση να `μενε η τρελή,
στο διάφανο κουτί της·
εκεί που πρίγκιπες αβροί
ψάχνουν την ποίηση
κατάκοποι απ’ τα βαριά καθήκοντα της εξουσίας.

Δεν έχει λαούτα στον πύργο απόψε,
ψητά αχνιστά, ασημένια κροντήρια, κρασί.
Δεν πέφτουν πάνω σου γυναίκες μεθυσμένες, γυμνόστηθες,
να σου πιούνε το σπέρμα
μ’ ένα σάπιο φιλί.

Να τώρα, στον δαντελένιο της γιακά
πνίγεται η άσπιλη Ελισάβετ,
ρήγισσα. Οι νάνοι κλαίνε. Στα άπλυτα μαντίλια τους
με το οικόσημο της μοναρχίας
φυσούν τις μύτες τους.
Μουγκρίζει ένας αέρας δυνατός,
τα ξύλα καίνε,
στο σκοτεινό διάδρομο ο πάπας τρέχει με το δισκοπότηρο.
Φοράει κόκκινο ταφτά, βαρύτιμο,
τα μάτια του είναι γερασμένα από τις προσευχές.

Όταν φέρει το ποτήρι στα χείλη,
είναι ήδη αργά –
ο κεραυνός έχει πέσει,
η ποίηση έχει ελευθερωθεί
και η Ευρώπη ταξιδεύει αμέριμνη πάνω από τη Μεσόγειο.

– Πάτερ, λέει το ξυπόλυτο παιδί, πατέρα,
ποιος σου `μαθε
να περπατάς στ’ αστέρια;