Μονάχη της μία μέρα
στὸ πατρικὸ ποτάμι
ἐπῆγε ἡ θυγατέρα
τοῦ ξάστερου Ἀσωποῦ
δροσόλουτρο νὰ κάμῃ,
γιὰ ζέστη ἁλωναριοῦ.

Αἴσθημ’ ἁγνὸ τῆς δίνει
ρόδου ἀναμμένο χρῶμα,
μόλις νὰ πέσῃ ἀφίνει
τὴν ἄσπρη φορεσιά,
γυμνόνοντας τὸ σῶμα,
ποῦ ἀστράφτει στὰ νερά.

Τόση φωτὸς μαγεία
θωρᾶμε καὶ στὴ Δύση,
ἀνίσως ἀπὸ μία
ροδάτη συγνεφιά,
ὁ ἥλιος, πρὶν βυθήσῃ,
μᾶς δείχνεται ὀμπροστά.

Τὸ ρέμα, ἡ κόρη σχίζει·
γοργὰ μαζί του πάει,
ἀλλὰ μὲ μίας ποδίζει
τὸ ἀθόλωτο νερό,
καί, δίχως νὰ φυσάῃ,
πέρα σηκόνει ἀφρό.

Τ’ ἀφρόνερο, ποῦ ἀγάλια,
ζυγόνει καὶ τῆς βρέχει
τοῦ χείλου τὰ κοράλλια,
τὰ χιόνια τοῦ κορμιοῦ,
ταὶς θείαις γλυκάδαις ἔχει
ἀθάνατου φιλιοῦ.

Ἐκεῖθε ποῦ τὸ ρέμα
ξάφνου εἶχε δρόμο ἀλλάξει
μὲ ζαλισμένο βλέμμα
ξανοίγει ἡ κορασιὰ
τοῦ Ἐννοσιγαίου τ’ ἁμάξι,
ποῦ κατ’ αὐτήνε ὁρμᾷ.

Τοῦ κάκου φοβισμένη
τὴ γῆ νὰ ξαναπιάκῃ
μὲ δύο πλεξιαὶς προφταίνει·
ὁ Ἀθάνατος χτυπᾷ
τὸ τρίδοντο καμάκι
στὴν ἀκροποταμιά.

Τούτη, σπαρνῶνας, διώχνει
τὴ νέα, καθὼς ἀράζει,
καὶ ὁρμητικὰ τὴ σπρώχνει
ἀγνάντια στὸ θεό,
ποῦ ὁλόθερμα φωνάζει:
Σὲ θέλω! - σὲ ἀγαπῶ!