Μια μάνα έχασε το γιο της
και ούτε κλαίει, ούτε μιλά.
Ο Κωσταντής κι ο Παναγιώτης
κόψαν τα γέλια τα πολλά.

Όλου του κόσμου τ’ άγριο ψέμα
κάθισε δίπλα της, κι αυτή
του `βαλε στο ποτήρι αίμα.
Είχε στη μοίρα της γραφτεί.

Μέσα στης ερημιάς τον θρήνο
στάθηκε κάτι να τους πει.
Το `να της χέρι μαύρο κρίνο
τ’ άλλο μια ψεύτικη αστραπή.

- "Πηγαίνετε, θα μείνω μόνη,
θα ψάξω. Κάπου θα τον βρω.
Τώρα που το κορμί παγώνει
να του φιλήσω το πλευρό".

Για λίγο κράτησε η σιωπή της
κι είχε τα μάτια της κλειστά.
Μόνο οι νεκρικοί σκοποί της
Αντιλαλούν ψιθυριστά.

Και μια στιγμή, μια κούφια ώρα
κατέβηκε απ’ τον ουρανό.
Πήγε στου Χάροντα τη χώρα
και λέει μ’ ανάστημα τρανό:

"Πες μου!" -του λέει- με φωνή
σαν ουρλιαχτό, σαν κύμα:
"Τον πόνο μου ποιος τον πονεί
ποιος θέλει τέτοιο κρίμα;
Πες μου ποιος αποφάσισε
Μαύρο καρπό να σπέρνει
ζωή να δίνω του παιδιού
κι εκείνος να την παίρνει.
Κι αν έχω κάτι να σου πω
Πριν πάρω δρόμο πίσω
είναι πως και στην κόλαση
Το ίδιο θ’ αγαπήσω".