Η μέθη του καλοκαιριού
Όταν απομακραίνεται
Αφήνει ρίγη και καρπούς

Όταν στοχάζομαι
Η αγάπη με τρυφερότητα
Με τριγυρνά

Έχει χείλια
Και στόμα
Και μιλά

Καιρός για θάλασσα
Και φεύγουν ναύτες
Οι πόθοι

Η άλικη ζωή
Μας κάθισε
Στα γόνατά της

Μας τραγουδά στον άνεμο
Και η φωνή της κύμα
Ποτέ δε στέκει

Τώρα η σελήνη έρχεται
Και μας ζηλεύει
Διπλώνεται στον κάματο

Του ταξιδιού της
Και ψέλνει ένα παράπονο
Και κόβει τον καιρό μας

Αλλά η χαρά μας έτοιμη
Σαν περιστέρια
Δεν την πειράζει ο λήθαργος

Η γη δεν τη βαραίνει
Κινείται ανεμπόδιστα
Στην άκρη τ’ ουρανού.