Μοράνα, κόρη του ήλιου
Των δέντρων των πουλιών
αγαπημένη κάποτε.

Στο ανοίκειο φως της μέρας
άγαλμα στέκεις σκοτεινό
χέρι ωχρό
άδειο από κέρματα.

ή μήπως χάδι;

Σου έταξαν κόκκινα σανδάλια
μα εσύ δεν ξέρεις κόκκινο άλλο
από τη μυρωδιά
ζωής
που αιμορραγεί στις φτέρνες σου
προσδοκώντας άνοιξη.

Κι αν το άλλο σου όνομα είναι
Περσεφόνη;