Ήδη κρυώνει το κοινό κι αδημονεί
μα, στην καμπίνα προβολής κάποιος ιδρώνει,
σπρώχνει να φτάσει σ’ οργασμό τη μηχανή
που, αν και πόρνη, σαν παρθένα πεισματώνει.

Τον ένα άγγελο γυρεύει να φανεί...
μόλις αυτός με τα φτερά του την κυκλώνει
ανοίγει διάπλατην εικόνα στο πανί
κι όλους μας παίρνει εραστές της στην οθόνη.

Κι όπως θροΐζει η μπομπίνα μ’ ηδονή
(και ξετυλίγει –σαν ανέμη-παραμύθια
με του Ντελόν και με του Βέγγου τη φωνή)

μέσα στα χρώματα που φέγγουν τ’ Αντονιόνι
ξεχνάμε λίγο την κατάμαυρη αλήθεια
και της ανέραστης ζωής μας τη βοή.