Μπορείς ν’ αφουγκραστείς τη μοναξιά.
Σσστ. Άκου.
Η βρύση στάζει.
Ο ανεμιστήρας βουίζει δυνατά.
Συνομιλίες αδιάφορες ακούγονται
και μια τηλεόραση να παίζει.
Αμάξια, με λάστιχα π’ αγκαλιάζουν
το δρόμο σφιχτά,
δέντρα που λυγίζουν,
τέντες και παντζούρια που χτυπούν ρυθμικά.

Αν όλ’ αυτά τα άκουσες
και δεν ήτανε για σένα μοναξιά,
είσαι τυχερός, που μοναξιά
δεν αντιλήφθηκες πώς είναι.
Αλλιώς θα σε πλησίαζε.
Αργά. Μεθοδικά.
Ψιθυρίζοντας λόγια γλυκά θα σε κατάπινε
και θα σε ζέσταινε όσο μια σιωπηλή καληνύχτα.

Καληνύχτα που ίσως άκουσες,
μα δε θα ξανακούσεις ποτέ.
Που δε σου απευθύνθηκε ποτέ,
μα θα `θελες ν’ ακούσεις,
για μια μόνο φορά, ή συχνά
ή και κάθε σου νύχτα.

Καληνύχτα που θα μπορείς πάντα
να την πλάθεις στο νου σου,
όπως ήταν, ή όπως θα ήταν,
ή όπως θα `θελες να ήταν.

Σσστ. Κλείσε τα μάτια.
Συγκεντρώσου.
Πλάσε την ξανά και ξανά.

ψιθυριστά...

"Καληνύχτα".