Όλα γύρω μου,
σε μια πει­θαρ­χη­μένη σιωπή
και ασάλευτη τάξη.
Από το άδηλο βλέμμα
ως την άχρωμη φωνή.
Απο­πνέ­ουν την απου­σία σου
και τη βεβαιό­τητα του μη ερχο­μού σου.
Αν και η απεί­θεια του νου
καταφεύγει στις αρνήσεις
και κυλάει στις ψευ­δαι­σθή­σεις,
το μάταιο της προσδοκίας
δια­φαί­νε­ται ως ρωγμή
στις κατά συνθήκη επιθυμίες.
Είμαι μόνος μου,
εκτε­θει­μέ­νος και ανυ­πε­ρά­σπι­στος
στη μοναξιά της ελευθερίας
και στης ψυχής τ’ αδιέξοδα.
Ανίσχυρη η κυριαρχία μου
στους ενδοιασμούς και τις φοβίες
ανώφελα διακριτική και επώδυνη
στη δίνη της αλήθειας.
Και νιώθω ενοχή
για τούτη την πρόκληση της μοναξιάς
όχι γιατί η απουσία σου είναι παραδοχή
αλλά που με γεμίζει με τρόμο
η αξόδευτη προσμονή,
ως ελεύθερη επιλογή.