Για τους Νεκρούς να πω σε Γλώσσα που πεθαίνει,
σε Γλώσσα Νέα, Γλώσσα Αρχαία, Ελληνική
χωρίς να τρέμω ενόσω χάνω κάθε Γη·
ενόσω ο Πόλεμος προβάλλει και προβαίνει,
πώς αντηχούν μες στο κορμί μου οι πεθαμένοι
–πρόγονοι, σύγχρονοι κι απόγονοι– με αλκή
και πώς μου κάνουν τη φωνή μεταλλική
να πω αυτό που η ψυχή μου τρομαγμένη
κι από οράματα φρικτά καθημαγμένη
παλεύει να ξεχάσει ή ν’ αρνηθεί.

Κασσάνδρα Μούσα προφητεύει τη θανή
μιας Γλώσσας και μιας Χώρας δακρυσμένη·
της Ιστορίας τους Ανέμους ανασαίνει
και –φθέγμα ύπατο– σκληρά χρησμοδοτεί.

«Προοπτική, λέει, διανοίγεται διπλή·
η Χώρα μου από Εμφύλιο σπαραγμένη
είναι η πρώτη και φρικτότατη Ειμαρμένη·
μα η φρικτότερη απ’ τις δυο προοπτική
κι απ’ τη φρικτότατη φρικτότερη αυτή –
να είναι η πρώτη προοπτική ακυρωμένη».

Μίλα, Φωνή. Τι εννοείς; Όμως σωπαίνει.
Κι έχει την όψη της χλωμή και παγερή.
Η Μούσα του Επικείμενου. Η Μούσα Οργή.

Αυτό που γράφω πριν πεθάνω με πεθαίνει.