Της σκέψης Πρίγκιπα, μας τέλειωσε η μνήμη.
Η λήθη μόνον από δω κι εμπρός θα ζήσει
κι ο μέγας πίθηκος της δόξας πια, η φήμη,
μόνο το γένος των πιθήκων θ’ αναστήσει.
Κι αφού στα πέρατα της γης διασαλπίσει
το τρομερό που επικρατεί πιθηκομάνι,
την ώρα ετούτη τη στερνή πριν απ’ τη δύση
σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

Της θλίψης Πρίγκιπα, του πένθους μας η πλήμη,
τρισεύγενη κι αναίτια φονευμένη φύση,
ιδού το ύστατο που μέλλεται δοκίμι
στα έγκατα της άνω γης, που σ’ έχει κλείσει:
Τη γη σου οι πίθηκοι την έχουν κατακλύσει,
στους ώμους σου χοροπηδούν, Γίγαντα, οι νάνοι
κι έχουν τον λόγο σου οι ανύπαρκτοι συλήσει.
Σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

Του στίχου Πρίγκιπα, του έρωτα τ’ αγρίμι
πήρε απ’ τη γλώσσα σου φωνή για να μιλήσει,
της Αγαπώς να πει το στήθος και την κνήμη,
το παραμύθι το θνητό ν’ αθανατίσει.
Μα ποιος και πότε, πώς και πού να σε γνωρίσει.
Ευδοκιμούν παντού και πάντα οι τσαρλατάνοι.
Τις κορυφές κι ας έχεις, Λάγιε, κατακτήσει,
σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».

Του τέλους Πρίγκιπα, που σ’ έχουμε αγαπήσει,
στον τόπο αυτόν που τα μυρμήγκια τρων τ’ ασλάνι
και που λυσσομανούν οι φθόνοι και τα μίση,
σύρε κι ανάγγειλε: «Η δόξα έχει πεθάνει».