Πάντοτε ανοίγει ένα κενό, δεξιά μου, και νιώθω την ανάγκη
να το πληρώσω, άλλοτε ως διαίσθηση του επιθεωρητή Πορφύρη
Πετρόβιτς κι άλλοτε ως, σταυροπόδι καθισμένη, προδοσία-
στη δεύτερη περίπτωση, προϋποτίθεται ένας μικρός
νυχτερινός κήπος.
Αλλά και εξ ευωνύμων, η μιαιφονία τυπωμένη αποτελεί,
στο φεγγάρι, σκοτεινό, αιώνιο ιδεόγραμμα.
Θα `θελα να μου μιλήσεις, τώρα, να βρεις, έστω, τις
λέξεις μου αιχμηρές, μια ποίηση για αγριοκάτσικα, ας είναι, αρκεί
να μου μιλήσεις, έστω, ν’ αντιδράσεις μουγκρίζοντας όπως ο Μόργκαν,
ο τρελός εραστής,
μα εσύ, αγαπημένη, σωπαίνεις, λες κι είναι δική σου η γνώση όλου του
κόσμου, λες και ορκίστηκες ότι δε θα τη μοιραστείς, λες και θα καταργηθεί
η οσμή των νεραντζανθιών, αν το τολμήσεις.