Σε θυμάμαι προφίλ με το χρόνο να στάζει.

Μυρωδιά σπηλιάς απ’ τον καθρέφτη και σ’ αγκάλιαζα
(το δέρμα σου από φίνο μονωτικό).
Ανήξερη θάλασσα έμπαινε στο δωμάτιο.
Έπιανα τα μαλλιά σου κι ήταν κρόσσια του φόβου μου.
Έξω έβρεχε ένας πόνος δυνατός.
Η τρίτη πρωινή στους ώμους σου σαξόφωνο.