Ας πούμε ότι, με το ποίημα,
κοινωνούς των ακριβών μας εμπειριών σας καθιστούμε.
Ας υποτεθεί ότι, εμμέσως, μας ζητήθηκε κάτι τέτοιο-
ότι κάποιοι άπλωσαν χέρι επαίτη, σ’ όσους μπορούν
να ξεδιπλώσουν ένα ακριβό ηλιοβασίλεμμα,
να καλημερίσουν ένα βράχο και κείνος να πετάξει
ψηλά, όλα τα κρυμμένα κυκλάμινά του.
Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε να μεταμορφωθούμε
σε παιδικής προσευχής ψιθύρισμα,
σ'αιφνίδια είσοδο της πρώτης νυχτερίδας
στο ανοιχτό παράθυρο ενός σπιτιού μεγάλου,
με τοίχους γεμάτους βρύα και δωμάτια άδεια
από έπιπλα κι ανθρώπους.
Ας υποθέσουμε ότι μπορούμε ν'αποστάξουμε το χτες
για μια σταγόνα ουρανού μενεξεδένιου
που τα μυστικά των πουλιών αιχμαλωτίζει.

Αν δεχτούμε ότι, κάπως έτσι είναι τα πράγματα
γιατί κλειστήκαμε σε διαμαντένιο πύργο
που αφήνει να περνάει, σαν αεράκι, το χειροκρότημα;
Γιατί δεχτήκαμε, ως δώρο, δώδεκα καπέλα θαυματοποιού,
αν είμαστε αληθινά χαριτωμένοι;


Ας το δεχτούμε:
Η ποίηση είναι μέθεξη
κι όχι ενθρόνιση-
σε στεγνούς καιρούς-
κούφων αρχόντων.