Σαν έσβηναν απότομα τα φώτα της πόλεως,
συνειδητοποίησα την σκληρότητα
των ραγδαίων και μη αναστρέψιμων γεγονότων.
Να τον αποτρέψω από την απόφαση του
να φύγει για ξένες χώρες κι άγνωστα μέρη,
παρέμεινε μία ιδέα που κινούνταν μόνο
σαν ουτοπία στην στρατόσφαιρα των σκέψεων μου.
Σαν κατέφτασε εχθρικό το τέλος της παραμονής του,
η Κέρκυρα, η πόλις των πόλεων,
θρηνούσε σαν τις μαινάδες του Διόνυσου,
το νεκρό άνδρα που αναπαριστά γυμνό
από αμαρτίες και τέτοια ο πίνακας του στον τοίχο.
Οι ώρες πια κυλούσαν αντίστροφες
στο παλιό ρολόι του βενετσιάνικου καμπαναριού.
Μέχρι να ειπωθεί και το τελευταίο αντίο,
παρατηρούσα με μία ανείπωτη μελαγχολία,
το βλέμμα του και την υγρότητα της φωνής του
να διαπερνούν σαν δρεπανοφόρο φεγγάρι
την μοναξιά μου και την οργή των ημερών.
Όπου άνδρες με προσφορές κρασιού και ελαίου
αρνιόταν να υπηρετήσουν τους εύμορφους αθλητές,
νικητές μίας ερωτικής πράξης, συμπλήρωμα
επιλόγου αρχαίας ελληνικής τραγωδίας.