H πρώτη ύλη του κόσμου
ως αγάπη επικάθηται
στη μνήμη του μέγιστου θαύματος.
Σοφή του σύμπαντος σκόνη
που ραίνει τα κύτταρα
με όνειρα μιας άλλης υπόστασης.
Ο χρόνος ωστόσο δεν βιάζεται.
Σαν έρθει η ώρα της μύησης
στο αλλού θα μπορέσω να είμαι
χωρίς το εγώ μου
ωσεί τελειότητα
που οίδα επιτέλους το αύριο
το χτες και το τώρα
το παν και το τίποτα
σαν άπειρου κάλλους ενότητα.