Ένας αητός να `ρθει σιμά μου!
Όταν σκέφτομαι δέντρα πουλιά
Και συλλογίζομαι την τρυφεράδα
Την αξέχαστη την τρυφεράδα
Όμοια με αμέθυστο στην ανταύγεια
Της αμάραντης δικής μας γης
Όπου τη ζωή πρώτα λερώσαμε
Τον ύπνο τα ζωα και τα φυτά
Για να μην πω τον ίδιο τον εαυτό μας
Τον άνθρωπό μας με την αγάπη του